Η κλεπτοκρατία Μητσοτάκη και οι… «φύσεις του κακού» γύρω της κι εντός της
zoornalistas
Περιήγηση στον ζωολογικό κήπο των media, της ενημέρωσης και της (μικρο)πολιτικής
Η κλεπτοκρατία Μητσοτάκη και οι… «φύσεις του κακού» γύρω της κι εντός της
https://www.zoornalistas.com/2025/12/blog-post_93.html
Dec 6th 2025, 15:28
Ένα κείμενο με αφορμή τις επιχειρήσεις καταστολής της αγροτικής εξέγερσης και την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου
Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Η εβδομάδα που πέρασε ήταν η εβδομάδα που το κράτος του «Φραπέ», του «Χασάπη» και της «Πόπης με τη Φεράρι» έδινε ρέστα ακραίας αστυνομικής βίας και τρομοκρατίας, ξυλοκοπώντας άγρια, λούζοντας με χημικά και εκφοβίζοντας με ρίψεις χειροβομβίδων κρότου λάμψης, τους εξεγερμένους ενάντια στο κλεπτοκρατικό κράτος Μητσοτάκη απλήρωτους βιοπαλαιστές αγροτοκτηνοτρόφους (σ. σ: για τους κανονικούς αγροτοκτηνοτρόφους μιλάμε, και όχι για τους τους πλαστούς – τους επιδοτούμενους απ' τα ευρωκλεψιμέϊκα κονδύλια του Μητσοτακέικου Οπεκεπέδες) που είχαν κατακλύσει τις εθνικές οδούς όλης της χώρας με τα τρακτέρ τους. Συλλαμβάνοντας στο τέλος, πολλούς εξ' αυτών, ως κοινούς εγκληματίες!..
«Τι χώρα είναι αυτή που πρέπει να φοβάσαι την αστυνομία;», έκλεινε (με μια φράση έμπλεη πολιτικής αθωότητας) το αγανακτισμένο post ενός Λαρισαίου φοιτητή – αυτόπτη μάρτυρα του προπηλακισμού ενός αγρότη από αξιωματούχο αστυνομικό: «στο τέλος τον τράβηξε απ' το τρακτέρ, τον έριξε κάτω στις λάσπες, και τον πατούσε στον σβέρκο», περιέγραφε τρομοκρατημένος στην προηγούμενη παράγραφο. Και ύστερα, «ελπίζω να μην έχουμε τα ίδια το Σαββατοκύριακο, στην επέτειο της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου…»
Προφανώς, ο εν λόγω Λαρισαίος φοιτητής, νεαρός ακόμα, δεν είχε δει κατάματα τη σκοτεινή πλευρά του… αστυνομικού φεγγαριού. Ίσαμε που είδε τους μπάτσους να την πέφτουν στους εξεγερμένους αγρότες της Λάρισας και πήρε μια μικρή ιδέα: Στη φωτεινή της πλευρά, η Αστυνομία μπορεί να φαντάζει ανθρώπινη, φιλική, αφού είναι – υποτίθεται ότι είναι – ένας μηχανισμός κατά του κακού. Το πρόβλημα είναι ότι η φύση του κακού επαφίεται στην πολιτική φιλοσοφία της εκάστοτε κρατικής – κυβερνητικής εξουσίας˙ στη διάθεση της οποίας, ωστόσο, βρίσκεται και ο «μηχανισμός κατά του κακού», η Αστυνομία! Έτσι, μοιραία, ο «μηχανισμός κατά του κακού» (η Αστυνομία) τίθεται στην υπηρεσία ενός κακού! Του κράτους…
Είκοσι χρόνια πριν, το κράτος της νεοκαραμανλικής δεξιάς εντόπισε τη φύση του κακού στα Εξάρχεια. Και διέταξε τον «μηχανισμό κατά του κακού» να περιπολεί μέρα – νύχτα στην περιοχή, προκειμένου να το αποκαλύψει και να το αποτρέψει. Μια νύχτα ενός Δεκέμβρη, σαν σήμερα (στις 6/12/2008), ο «μηχανισμός» είδε το «κακό» στο πρόσωπο ενός δεκαπεντάχρονου Άγγελου (του Αλέξη Γρηγορόπουλου) και επιχείρησε να το αποτρέψει πυροβολώντας τον στο ψαχνό!..
Φυσικός αυτουργός, βέβαια, ήταν ένας στρατιώτης του «μηχανισμού κατά του κακού», ο αστυνομικός φρουρός Επαμεινώνδας Κορκονέας. Οι αστυνομικοί, ακόμα και όταν γνωρίζουν καλά τις αρμοδιότητές τους, δεν διστάζουν να τις ξεπερνούν από υπερβάλλοντα ζήλο, προκειμένου να πετύχουν, με κάθε μέσο, τον υποδεδειγμένο σκοπό: ενθαρρυμένοι, βέβαια, από μια διοίκηση που τους καλύπτει, από μια Δικαιοσύνη που δεν θέλει ποτέ να τους στενοχωρεί και, κυρίως, από την εκάστοτε κυβερνητική – κρατική εξουσία που τους «καθοδηγεί», υποδεικνύοντάς τους το «κακό» που την… βολεύει.
Σήμερα, ακριβώς 17 χρόνια μετά τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου, το ακροκεντροδεξιό – κλεπτοκρατικό κράτος Μητσοτάκη, εξακολουθεί να υποδεικνύει τα Εξάρχεια ως τόπο του «κακού»∙ κατά τη διάρκεια, δε, της επταετούς εγκατάστασής του στη χώρα μας, έχει διευρύνει… άπλετα τις ανακαλύψεις «φύσεων και τόπων του κακού» σε ό,τι πετάει κι ό,τι κολυμπάει και απειλεί (θεωρεί ότι απειλεί, ακριβέστερα) την καθεστηκυία τάξη του!.. Ακολούθως, βέβαια, υποδεικνύει τις ανακαλύψεις του στον «μηχανισμό κατά του κακού» (σ. σ: προτελευταία ανακάλυψη ο «Άγνωστος Στρατιώτης» στο Σύνταγμα, τελευταία τα μπλόκα των αγροτοκτηνοτρόφων στις Εθνικές οδούς) και, Κράτος – Αστυνομία – Θάνατος…
«Μη μπερδεύεσαι, κράτος είναι ο στρατός και τα σώματα Ασφαλείας», με κανοναρχούσε (το 1968, στις φυλακές της Αίγινας) ο γλυκύτατος συγκρατούμενός μου Περικλής Ροδάκης. Και ήταν αυτός ο πιο αφαιρετικός, αλλά και ο πιο ουσιώδης ορισμός του κράτους που έχω ακούσει στη ζωή μου… «Το Κράτος είναι η εκτελεστική επιτροπή της άρχουσας τάξης» όριζε, ωστόσο, ο Κάρολος Μάρξ: μια δύναμη που «τοποθετήθηκε πάνω απ' την κοινωνία για να μετριάζει τη σύγκρουση (σ. σ: την πάλη των τάξεων) να την κρατάει μέσα στα όρια της 'τάξης'», συμπλήρωνε ο Φρ. Ένγκελς, υποσχόμενος την κατάργησή του με τη κατάργηση των τάξεων. Ο Στάλιν, βέβαια, το είχε… εμπεδώσει πιο εμπειρικά: «το Κράτος είναι ένα όργανο στα χέρια της άρχουσας τάξης, που σκοπός του είναι να καταπολεμήσει την αντίσταση αυτών που είναι αντίθετοι σε αυτήν την τάξη».
Όμως, το ποια είναι (κάθε φορά) η άρχουσα τάξη, ποια η κυβέρνηση που «δουλεύει» για λογαριασμό της και ποια η «φύση του κακού» που καλείται να αποτρέψει, να καταστείλει, να καταστρέψει, χρησιμοποιώντας το «όργανο της άρχουσας τάξης», τον «μηχανισμό κατά του κακού», που λέγαμε, είναι ένα μερικώς – αν όχι ολοσχερώς – εξαρτώμενο από τον βαθμό συλλογικής συνειδητότητας των λαών, ερώτημα.
Το ερώτημα αυτό, αποσπασμένο από την ιστορία, οφείλει να απασχολεί (ως ζήτημα θεμελιακό) κάθε προοδευτικό «κυβερνητικό» οργανισμό, δίπλα και παράλληλα με το δραματικό ερώτημα - απάντηση του Νόαμ Τσόμσκι (aπό μια παλαιότερη συνέντευξή του στο Βήμα)»: "Ξέρετε εσείς να υπάρχει κάποιο κράτος που να είναι κράτος δικαίου; Τα κράτη δεν είναι οργανισμοί ήθους και ηθικής, είναι οργανισμοί ισχύος".
Προσωπικά δεν τρέφω αυταπάτες – εδώ και χρόνια υιοθετώ την άποψη αυτή του Ιονέσκο: «το Κράτος (σ. σ: λαϊκό ή αστικό, καπιταλιστικό, σοσιαλιστικό ή κομμουνιστικό) είναι παντού, και αλλού ακόμη περισσότερο, μια τεράστια μηχανή που συντρίβει τα άτομα. Το Κράτος είναι ο θάνατος… Δεν είναι δυνατή μια δίκαιη τάξη χωρίς τη αλληλεγγύη και την αγάπη»…
You are receiving this email because you subscribed to this feed at https://blogtrottr.com?lctg=1169672
If you no longer wish to receive these emails, you can unsubscribe here:
https://blogtrottr.com/unsubscribe/nfz/FfCjQp?lctg=1169672
Περιήγηση στον ζωολογικό κήπο των media, της ενημέρωσης και της (μικρο)πολιτικής
Η κλεπτοκρατία Μητσοτάκη και οι… «φύσεις του κακού» γύρω της κι εντός της
https://www.zoornalistas.com/2025/12/blog-post_93.html
Dec 6th 2025, 15:28
Ένα κείμενο με αφορμή τις επιχειρήσεις καταστολής της αγροτικής εξέγερσης και την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου
Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Η εβδομάδα που πέρασε ήταν η εβδομάδα που το κράτος του «Φραπέ», του «Χασάπη» και της «Πόπης με τη Φεράρι» έδινε ρέστα ακραίας αστυνομικής βίας και τρομοκρατίας, ξυλοκοπώντας άγρια, λούζοντας με χημικά και εκφοβίζοντας με ρίψεις χειροβομβίδων κρότου λάμψης, τους εξεγερμένους ενάντια στο κλεπτοκρατικό κράτος Μητσοτάκη απλήρωτους βιοπαλαιστές αγροτοκτηνοτρόφους (σ. σ: για τους κανονικούς αγροτοκτηνοτρόφους μιλάμε, και όχι για τους τους πλαστούς – τους επιδοτούμενους απ' τα ευρωκλεψιμέϊκα κονδύλια του Μητσοτακέικου Οπεκεπέδες) που είχαν κατακλύσει τις εθνικές οδούς όλης της χώρας με τα τρακτέρ τους. Συλλαμβάνοντας στο τέλος, πολλούς εξ' αυτών, ως κοινούς εγκληματίες!..
«Τι χώρα είναι αυτή που πρέπει να φοβάσαι την αστυνομία;», έκλεινε (με μια φράση έμπλεη πολιτικής αθωότητας) το αγανακτισμένο post ενός Λαρισαίου φοιτητή – αυτόπτη μάρτυρα του προπηλακισμού ενός αγρότη από αξιωματούχο αστυνομικό: «στο τέλος τον τράβηξε απ' το τρακτέρ, τον έριξε κάτω στις λάσπες, και τον πατούσε στον σβέρκο», περιέγραφε τρομοκρατημένος στην προηγούμενη παράγραφο. Και ύστερα, «ελπίζω να μην έχουμε τα ίδια το Σαββατοκύριακο, στην επέτειο της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου…»
Προφανώς, ο εν λόγω Λαρισαίος φοιτητής, νεαρός ακόμα, δεν είχε δει κατάματα τη σκοτεινή πλευρά του… αστυνομικού φεγγαριού. Ίσαμε που είδε τους μπάτσους να την πέφτουν στους εξεγερμένους αγρότες της Λάρισας και πήρε μια μικρή ιδέα: Στη φωτεινή της πλευρά, η Αστυνομία μπορεί να φαντάζει ανθρώπινη, φιλική, αφού είναι – υποτίθεται ότι είναι – ένας μηχανισμός κατά του κακού. Το πρόβλημα είναι ότι η φύση του κακού επαφίεται στην πολιτική φιλοσοφία της εκάστοτε κρατικής – κυβερνητικής εξουσίας˙ στη διάθεση της οποίας, ωστόσο, βρίσκεται και ο «μηχανισμός κατά του κακού», η Αστυνομία! Έτσι, μοιραία, ο «μηχανισμός κατά του κακού» (η Αστυνομία) τίθεται στην υπηρεσία ενός κακού! Του κράτους…
Είκοσι χρόνια πριν, το κράτος της νεοκαραμανλικής δεξιάς εντόπισε τη φύση του κακού στα Εξάρχεια. Και διέταξε τον «μηχανισμό κατά του κακού» να περιπολεί μέρα – νύχτα στην περιοχή, προκειμένου να το αποκαλύψει και να το αποτρέψει. Μια νύχτα ενός Δεκέμβρη, σαν σήμερα (στις 6/12/2008), ο «μηχανισμός» είδε το «κακό» στο πρόσωπο ενός δεκαπεντάχρονου Άγγελου (του Αλέξη Γρηγορόπουλου) και επιχείρησε να το αποτρέψει πυροβολώντας τον στο ψαχνό!..
Φυσικός αυτουργός, βέβαια, ήταν ένας στρατιώτης του «μηχανισμού κατά του κακού», ο αστυνομικός φρουρός Επαμεινώνδας Κορκονέας. Οι αστυνομικοί, ακόμα και όταν γνωρίζουν καλά τις αρμοδιότητές τους, δεν διστάζουν να τις ξεπερνούν από υπερβάλλοντα ζήλο, προκειμένου να πετύχουν, με κάθε μέσο, τον υποδεδειγμένο σκοπό: ενθαρρυμένοι, βέβαια, από μια διοίκηση που τους καλύπτει, από μια Δικαιοσύνη που δεν θέλει ποτέ να τους στενοχωρεί και, κυρίως, από την εκάστοτε κυβερνητική – κρατική εξουσία που τους «καθοδηγεί», υποδεικνύοντάς τους το «κακό» που την… βολεύει.
Σήμερα, ακριβώς 17 χρόνια μετά τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου, το ακροκεντροδεξιό – κλεπτοκρατικό κράτος Μητσοτάκη, εξακολουθεί να υποδεικνύει τα Εξάρχεια ως τόπο του «κακού»∙ κατά τη διάρκεια, δε, της επταετούς εγκατάστασής του στη χώρα μας, έχει διευρύνει… άπλετα τις ανακαλύψεις «φύσεων και τόπων του κακού» σε ό,τι πετάει κι ό,τι κολυμπάει και απειλεί (θεωρεί ότι απειλεί, ακριβέστερα) την καθεστηκυία τάξη του!.. Ακολούθως, βέβαια, υποδεικνύει τις ανακαλύψεις του στον «μηχανισμό κατά του κακού» (σ. σ: προτελευταία ανακάλυψη ο «Άγνωστος Στρατιώτης» στο Σύνταγμα, τελευταία τα μπλόκα των αγροτοκτηνοτρόφων στις Εθνικές οδούς) και, Κράτος – Αστυνομία – Θάνατος…
«Μη μπερδεύεσαι, κράτος είναι ο στρατός και τα σώματα Ασφαλείας», με κανοναρχούσε (το 1968, στις φυλακές της Αίγινας) ο γλυκύτατος συγκρατούμενός μου Περικλής Ροδάκης. Και ήταν αυτός ο πιο αφαιρετικός, αλλά και ο πιο ουσιώδης ορισμός του κράτους που έχω ακούσει στη ζωή μου… «Το Κράτος είναι η εκτελεστική επιτροπή της άρχουσας τάξης» όριζε, ωστόσο, ο Κάρολος Μάρξ: μια δύναμη που «τοποθετήθηκε πάνω απ' την κοινωνία για να μετριάζει τη σύγκρουση (σ. σ: την πάλη των τάξεων) να την κρατάει μέσα στα όρια της 'τάξης'», συμπλήρωνε ο Φρ. Ένγκελς, υποσχόμενος την κατάργησή του με τη κατάργηση των τάξεων. Ο Στάλιν, βέβαια, το είχε… εμπεδώσει πιο εμπειρικά: «το Κράτος είναι ένα όργανο στα χέρια της άρχουσας τάξης, που σκοπός του είναι να καταπολεμήσει την αντίσταση αυτών που είναι αντίθετοι σε αυτήν την τάξη».
Όμως, το ποια είναι (κάθε φορά) η άρχουσα τάξη, ποια η κυβέρνηση που «δουλεύει» για λογαριασμό της και ποια η «φύση του κακού» που καλείται να αποτρέψει, να καταστείλει, να καταστρέψει, χρησιμοποιώντας το «όργανο της άρχουσας τάξης», τον «μηχανισμό κατά του κακού», που λέγαμε, είναι ένα μερικώς – αν όχι ολοσχερώς – εξαρτώμενο από τον βαθμό συλλογικής συνειδητότητας των λαών, ερώτημα.
Το ερώτημα αυτό, αποσπασμένο από την ιστορία, οφείλει να απασχολεί (ως ζήτημα θεμελιακό) κάθε προοδευτικό «κυβερνητικό» οργανισμό, δίπλα και παράλληλα με το δραματικό ερώτημα - απάντηση του Νόαμ Τσόμσκι (aπό μια παλαιότερη συνέντευξή του στο Βήμα)»: "Ξέρετε εσείς να υπάρχει κάποιο κράτος που να είναι κράτος δικαίου; Τα κράτη δεν είναι οργανισμοί ήθους και ηθικής, είναι οργανισμοί ισχύος".
Προσωπικά δεν τρέφω αυταπάτες – εδώ και χρόνια υιοθετώ την άποψη αυτή του Ιονέσκο: «το Κράτος (σ. σ: λαϊκό ή αστικό, καπιταλιστικό, σοσιαλιστικό ή κομμουνιστικό) είναι παντού, και αλλού ακόμη περισσότερο, μια τεράστια μηχανή που συντρίβει τα άτομα. Το Κράτος είναι ο θάνατος… Δεν είναι δυνατή μια δίκαιη τάξη χωρίς τη αλληλεγγύη και την αγάπη»…
You are receiving this email because you subscribed to this feed at https://blogtrottr.com?lctg=1169672
If you no longer wish to receive these emails, you can unsubscribe here:
https://blogtrottr.com/unsubscribe/nfz/FfCjQp?lctg=1169672