Το ανθρώπινο γένος...
zoornalistas.com
Περιήγηση στον ζωολογικό κήπο των media, της ενημέρωσης και της (μικρο)πολιτικής
Το ανθρώπινο γένος...
https://www.zoornalistas.com/2025/02/blog-post_194.html
Feb 28th 2025, 14:14
Στις 28 Φεβρουαρίου 2023 βρισκόμουν στο αμέσως προηγούμενο τρένο από αυτό των Τεμπών, στην αντίθετη κατεύθυνση. Κατέβηκα στο τέρμα, στην Αθήνα, κατάλαβα ότι είχα ξεχάσει το κασκόλ μου στο κυλικείο και γύρισα να το πάρω. Τα κορίτσια στο κυλικείο το είχαν κρατήσει και μου το έδωσαν. Τα ευχαρίστησα και έφυγα. Λίγη ώρα μετά νομίζω ότι σκοτώθηκαν -ακόμα και σήμερα όταν ταξιδεύω με αυτό το τρένο, αναζητώ μήπως τα δω.
Λίγες ώρες μετά, με ξύπνησε το τρομαγμένο τηλέφωνο της φίλης μου της Γωγώς που είχε φοβηθεί ότι ήμουν μέσα στο τρένο, καθώς αρχικά τα κανάλια μετέδιδαν ότι είχε συμβεί στη γραμμή Θεσσαλονίκη - Αθήνα και όχι στην αντίθετη. Δεν ήμουν. Αλλά αυτό το τρένο το έχω πάρει προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση εκατομμύρια φορές -που λέει ο λόγος-, κάθομαι πάντοτε στο κυλικείο και έχω τόσο καθαρή την εικόνα των ανθρώπων που κάθονται εκεί ή στο διπλανό βαγόνι ή στον ενδιάμεσο διάδρομο, όσο έχει κανείς καθαρή την εικόνα του παιδικού του σχολείου.
Βρέθηκα στη Λάρισα την επόμενη ημέρα, ως απεσταλμένος του Κόκκινου και της Αυγής, αντικαθιστώντας τη Σταυρούλα Πουλημένη που είχε κατεβεί από την πρώτη ώρα για να καλύψει το γεγονός. Θα έχω πάντα να λέω ότι οι μέρες αυτές στη Λάρισα ήταν για μένα η συνάντηση με το πρόσωπο της Μέδουσας. Νομίζω ότι έχω ακόμα εφιάλτες με τη μνήμη από το βάδυ της τρίτης μέρας, μπροστά στο Γενικό Νοσοκομείο της Λάρισας. Οι δημοσιογράφοι καθόμασταν στο απέναντι πεζοδρόμιο, κάτω από μια τέντα. Απέναντι αριστερά μας ήταν το ψυγείο. Απέναντι δεξια μας, στο αμφιθέατρο και τα σκαλιά του κάθονταν οι συγγενείς, που αρνούνταν να πάνε στα καταλύματα που τους είχε βρει ο Δήμος. Καθώς γινότανη ταυτοποίηση του γεννετικού υλικού, μέσα στην απόλυτη απόκοσμη ησυχία της ώρας, κάθε μισή ώρα χτυπούσε ένα κινητό τηλέφωνο από την πλευρά των συγγενών. Ακολουθούσε μια νέα σιωπή δευτερολέπτων και μετά ένας σπαραγμός. Ξέραμε ότι κάποιος άνθρωπος είχε μόλις πληροφορηθεί ότι το παιδί του ή ο αδερφός του ή ο συγγενής του είχε ταυτοποιηθεί ως νεκρός.
Δεν συνήλθα ποτέ ακριβώς από εκείνες τις μνήμες. Για πολύ καιρό δυσκολευόμουν να σταθώ σε μέρος όπου υπήρχε τσίκνα ή μύριζε καμμένο. Μου ήταν αφόρητο να καταλαβαίνω τη μυρωδιά από το μαγείρεμα των διπλανών -και αυτό έμαθα πως συνέβαινε σε πολλούς από όσους βρέθηκαν τότε στη Λάρισα. Ο Σαρτρ γράφει ότι «ένα λεπτό ή χίλια χρόνια δεν έχουν καμία διαφορά όταν συνειδητοποιήσεις ότι δεν είσαι αιώνιος». Είναι σωστό. Ακόμα περισσότερο ισχύει ότι η χαρά δεν μπορεί ποτέ να είναι ξανά ίδια όταν συναντηθείς με μια τόσο απάνθρωπη θλίψη.
Απέναντι στο έγκλημα των Τεμπών έχει επιχειρηθεί μια αδιανόητη και διαρκής ύβρις. Από το μπάζωμα, που είναι το πρωτόγραμμα της συγκάλυψης, μέχρι τις αθλιότητες των «συναδέλφων« μου δημοσιογράφων που τις πρώτες μέρες κατηγορούσαν με αγανάκτηση τα συνδικάτα, και από τις άθλιες επιθέσεις ανώνυμων ακόμα και σε άνθρωπο που έχασε τρία παιδιά μέχρι τις δηλώσεις του Μαρκόπουλου ότι η εξεταστική επιτροπή της Βουλής για το θέμα «αποδείχθηκε γουρλίδικη».
Η ελληνική κοινωνία δεν απάντησε αμέσως στην ύβρη. Αλλά απαντάει. Και αυτό είναι πάρα πολύ ευχάριστο. Οταν οι ύβρεις μένουν αναπάντητες ο κόσμος γίνεται ένα χειρότερο μέρος. Εκατομμύρια άνθρωποι, με πολλούς διαφορετικούς τρόπους μεταξύ τους, λένε σήμερα ότι αυτό που συνέβη στα Τέμπη και αυτό που το ακολούθησε, δεν μπορεί να είναι ανεκτό. Και αυτό είναι ένα αισιόδοξο μήνυμα για τις αντοχές του ανθρώπου.
Δύο χρόνια μετά, δεν θα είμαι στη διαδήλωση. Θα βρίσκομαι ξανά στα Τέμπη, για να καλύψω το μνημόσυνο που οργανώνουν οι συγγενείς. Ελπίζω να δω στο πρόσωπό τους λίγη από την ανακούφιση της πρώτης νέμεσης και να κλέψω κι εγώ λίγη από δίπλα.
Στο μεταξύ, θέλω να πω ότι έχει σημασία οι άνθρωποι να μην παρατάμε ποτέ την προσπάθεια, ακόμα και μέσα από τα σκοτάδια της πιο απόκοσμης θλίψης. Αυτοί οι άνθρωποι που έχασαν δύο και τρία παιδιά και παλεύουν, οι γιατροί που τα παραλάμβαναν κάτωχροι στο νοσοκομείο της Λάρισας στις 28 Φεβρουαρίου του 2023, όλοι όσοι εξελίχθηκαν και άλλαξαν από αυτή την ιστορία, είναι το γένος μας, το ανθρώπινο γένος.
Για να το κρατήσουμε αξιοπρεπές είμαστε στον δρόμο σήμερα.
Γιάννης Ανδρουλιδάκης (fb)
You are receiving this email because you subscribed to this feed at https://blogtrottr.com
If you no longer wish to receive these emails, you can unsubscribe here:
https://blogtrottr.com/unsubscribe/nfz/FfCjQp
Περιήγηση στον ζωολογικό κήπο των media, της ενημέρωσης και της (μικρο)πολιτικής
Το ανθρώπινο γένος...
https://www.zoornalistas.com/2025/02/blog-post_194.html
Feb 28th 2025, 14:14
Στις 28 Φεβρουαρίου 2023 βρισκόμουν στο αμέσως προηγούμενο τρένο από αυτό των Τεμπών, στην αντίθετη κατεύθυνση. Κατέβηκα στο τέρμα, στην Αθήνα, κατάλαβα ότι είχα ξεχάσει το κασκόλ μου στο κυλικείο και γύρισα να το πάρω. Τα κορίτσια στο κυλικείο το είχαν κρατήσει και μου το έδωσαν. Τα ευχαρίστησα και έφυγα. Λίγη ώρα μετά νομίζω ότι σκοτώθηκαν -ακόμα και σήμερα όταν ταξιδεύω με αυτό το τρένο, αναζητώ μήπως τα δω.
Λίγες ώρες μετά, με ξύπνησε το τρομαγμένο τηλέφωνο της φίλης μου της Γωγώς που είχε φοβηθεί ότι ήμουν μέσα στο τρένο, καθώς αρχικά τα κανάλια μετέδιδαν ότι είχε συμβεί στη γραμμή Θεσσαλονίκη - Αθήνα και όχι στην αντίθετη. Δεν ήμουν. Αλλά αυτό το τρένο το έχω πάρει προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση εκατομμύρια φορές -που λέει ο λόγος-, κάθομαι πάντοτε στο κυλικείο και έχω τόσο καθαρή την εικόνα των ανθρώπων που κάθονται εκεί ή στο διπλανό βαγόνι ή στον ενδιάμεσο διάδρομο, όσο έχει κανείς καθαρή την εικόνα του παιδικού του σχολείου.
Βρέθηκα στη Λάρισα την επόμενη ημέρα, ως απεσταλμένος του Κόκκινου και της Αυγής, αντικαθιστώντας τη Σταυρούλα Πουλημένη που είχε κατεβεί από την πρώτη ώρα για να καλύψει το γεγονός. Θα έχω πάντα να λέω ότι οι μέρες αυτές στη Λάρισα ήταν για μένα η συνάντηση με το πρόσωπο της Μέδουσας. Νομίζω ότι έχω ακόμα εφιάλτες με τη μνήμη από το βάδυ της τρίτης μέρας, μπροστά στο Γενικό Νοσοκομείο της Λάρισας. Οι δημοσιογράφοι καθόμασταν στο απέναντι πεζοδρόμιο, κάτω από μια τέντα. Απέναντι αριστερά μας ήταν το ψυγείο. Απέναντι δεξια μας, στο αμφιθέατρο και τα σκαλιά του κάθονταν οι συγγενείς, που αρνούνταν να πάνε στα καταλύματα που τους είχε βρει ο Δήμος. Καθώς γινότανη ταυτοποίηση του γεννετικού υλικού, μέσα στην απόλυτη απόκοσμη ησυχία της ώρας, κάθε μισή ώρα χτυπούσε ένα κινητό τηλέφωνο από την πλευρά των συγγενών. Ακολουθούσε μια νέα σιωπή δευτερολέπτων και μετά ένας σπαραγμός. Ξέραμε ότι κάποιος άνθρωπος είχε μόλις πληροφορηθεί ότι το παιδί του ή ο αδερφός του ή ο συγγενής του είχε ταυτοποιηθεί ως νεκρός.
Δεν συνήλθα ποτέ ακριβώς από εκείνες τις μνήμες. Για πολύ καιρό δυσκολευόμουν να σταθώ σε μέρος όπου υπήρχε τσίκνα ή μύριζε καμμένο. Μου ήταν αφόρητο να καταλαβαίνω τη μυρωδιά από το μαγείρεμα των διπλανών -και αυτό έμαθα πως συνέβαινε σε πολλούς από όσους βρέθηκαν τότε στη Λάρισα. Ο Σαρτρ γράφει ότι «ένα λεπτό ή χίλια χρόνια δεν έχουν καμία διαφορά όταν συνειδητοποιήσεις ότι δεν είσαι αιώνιος». Είναι σωστό. Ακόμα περισσότερο ισχύει ότι η χαρά δεν μπορεί ποτέ να είναι ξανά ίδια όταν συναντηθείς με μια τόσο απάνθρωπη θλίψη.
Απέναντι στο έγκλημα των Τεμπών έχει επιχειρηθεί μια αδιανόητη και διαρκής ύβρις. Από το μπάζωμα, που είναι το πρωτόγραμμα της συγκάλυψης, μέχρι τις αθλιότητες των «συναδέλφων« μου δημοσιογράφων που τις πρώτες μέρες κατηγορούσαν με αγανάκτηση τα συνδικάτα, και από τις άθλιες επιθέσεις ανώνυμων ακόμα και σε άνθρωπο που έχασε τρία παιδιά μέχρι τις δηλώσεις του Μαρκόπουλου ότι η εξεταστική επιτροπή της Βουλής για το θέμα «αποδείχθηκε γουρλίδικη».
Η ελληνική κοινωνία δεν απάντησε αμέσως στην ύβρη. Αλλά απαντάει. Και αυτό είναι πάρα πολύ ευχάριστο. Οταν οι ύβρεις μένουν αναπάντητες ο κόσμος γίνεται ένα χειρότερο μέρος. Εκατομμύρια άνθρωποι, με πολλούς διαφορετικούς τρόπους μεταξύ τους, λένε σήμερα ότι αυτό που συνέβη στα Τέμπη και αυτό που το ακολούθησε, δεν μπορεί να είναι ανεκτό. Και αυτό είναι ένα αισιόδοξο μήνυμα για τις αντοχές του ανθρώπου.
Δύο χρόνια μετά, δεν θα είμαι στη διαδήλωση. Θα βρίσκομαι ξανά στα Τέμπη, για να καλύψω το μνημόσυνο που οργανώνουν οι συγγενείς. Ελπίζω να δω στο πρόσωπό τους λίγη από την ανακούφιση της πρώτης νέμεσης και να κλέψω κι εγώ λίγη από δίπλα.
Στο μεταξύ, θέλω να πω ότι έχει σημασία οι άνθρωποι να μην παρατάμε ποτέ την προσπάθεια, ακόμα και μέσα από τα σκοτάδια της πιο απόκοσμης θλίψης. Αυτοί οι άνθρωποι που έχασαν δύο και τρία παιδιά και παλεύουν, οι γιατροί που τα παραλάμβαναν κάτωχροι στο νοσοκομείο της Λάρισας στις 28 Φεβρουαρίου του 2023, όλοι όσοι εξελίχθηκαν και άλλαξαν από αυτή την ιστορία, είναι το γένος μας, το ανθρώπινο γένος.
Για να το κρατήσουμε αξιοπρεπές είμαστε στον δρόμο σήμερα.
Γιάννης Ανδρουλιδάκης (fb)
You are receiving this email because you subscribed to this feed at https://blogtrottr.com
If you no longer wish to receive these emails, you can unsubscribe here:
https://blogtrottr.com/unsubscribe/nfz/FfCjQp
Σχόλια