Με την Ιουλία, τον Αντρέα και τον κόσμο που σηκώνεται...
Nonews-NEWS.com
Με την Ιουλία, τον Αντρέα και τον κόσμο που σηκώνεται...
http://www.nonews-news.com/2025/02/blog-post_429.html
Feb 27th 2025, 12:00
Του Κώστα Βαξεβάνη...Το χρέος του ο κάθε δημοσιογράφος, το αντιλαμβάνεται διαφορετικά. Μπορεί όλοι να μιλάμε για τα ίδια πράγματα, να ορκιζόμαστε ότι τα υπηρετούμε, αλλά τίποτα δεν είναι ίδιο για όλους. Ευτυχώς δηλαδή. Για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, το ίδιο ισχύει και για όλους τους ανθρώπους, δεν αφορά μόνο τους δημοσιογράφους οι οποίοι μπορεί να βρίσκουν μια πρόφαση ή δικαιολογία για να κρύβονται πίσω της...Ο καθένας αντιλαμβάνεται διαφορετικά τα πράγματα γιατί εκεί τον οδηγούν τα βιώματά του. Ή οι αυταπάτες του. Ή ενδεχομένως τα συμφέροντά του. Όποιος υποστηρίζει ότι κατέχει την αλήθεια, είναι υποκριτής, ή στην καλύτερη περίπτωση ένας εγωκεντρικός ημιμαθής που αναζητά επιβεβαίωση.
Έχω γράψει αρκετές φορές, ότι η αντικειμενικότητα στη δημοσιογραφία, είναι ο βαθμός της ευπρέπειας του υποκειμενισμού μας. Όλοι είμαστε υποκειμενικοί και αυτόν τον υποκειμενισμό μας τον εμφανίζουμε ως την αλήθεια που αγωνιούμε να ακούσουμε και από τους άλλους. Ένας δημοσιογράφος πολλές φορές είναι «κακός» γιατί δεν λέει αυτό με το οποίο θα συμφωνούσαμε, όχι γιατί λέει ψέματα.
Υπάρχουν βέβαια ιστορικές στιγμές, που η αλήθεια δραπετεύει ακόμη και αν έχουν κλείσει όλοι οι δρόμοι. Που δεν περιμένει ούτε την ερμηνεία μας, ούτε τα καπρίτσια της προσωπικής αντικειμενικότητας. Ίπταται πάνω από τις εξελίξεις και τους ανθρώπους και αποκτά ιερότητα και αποδοχή. Είναι η ώρα που αυτή η αλήθεια (ακόμη και αν αργότερα αμφισβητηθεί ή προδοθεί), γίνεται καύσιμο της Ιστορίας.
Ζούμε σε μια τέτοια περίοδο. Η αλήθεια είναι μπροστά μας και οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να την δουν. Το έγκλημα στα Τέμπη, αυτό το σκληρό γεγονός (ούτε μοίρα ήτανε ούτε ατυχία όπως θα ακούσετε παρακάτω) φέρνει τη χώρα μπροστά στον καθρέφτη.
Στον καθρέφτη αντικατοπτρίζεται ο πόνος, η θλίψη αλλά και η διαφθορά, ο κυνισμός, η απόγνωση. Δεν έχει νόημα να δεις κάτι μόνο από την εικόνα. Πρέπει να τα δεις όλα και να πάρεις αποφάσεις.
Κάθε μέρα γίνεται προσπάθεια να θολώσει η εικόνα. Να φταίει κάποιος (όσο πιο αόριστα τόσο πιο βολικά), ώστε να μην φτάσει η ευθύνη σε αυτούς που πρέπει. Η Ελλάδα όμως, που την Παρασκευή θα βγει στους δρόμους, κερδίζει την ενότητα της αυτογνωσίας. Την πραγματική ενότητα, που δεν κατασκευάζει σημεία συνάντησης των απόψεων, δεν έχει το άγχος της τεχνητής ομοφωνίας γιατί απλώς, όλοι συμφωνούν ότι δεν πάει άλλο.
Είναι η πιο σημαντική έκφραση της πολιτικής, με τους πολίτες να την κινούν και να την διεκδικούν. Την Παρασκευή η Ελλάδα θα είναι αλλιώς, θα έχει ξεκινήσει μια άλλη πορεία γιατί θα έχει καταλάβει και θα έχει δείξει κιόλας.
Μπροστά σε αυτές τις ιστορικές στιγμές, με τη σκέψη στα συντρίμμια με τα ανεκπλήρωτα όνειρα των παιδιών (μας) στα Τέμπη, αποφάσισα να καταθέσω τη δική μου άποψη. Μόνο που το κάνω αλλιώς αυτή τη φορά και όπως ίσως δεν με έχετε συνηθίσει. Με στίχους. Ο Αντρέας Κατσιγιάννης με τη μουσική του, τους έκανε μοιρολόι και η Ιουλία Καραπατάκη έγινε τα φτερά τους για να φτάσουν παντού. Με την Ιουλία, τον Αντρέα και όλο τον κόσμο...
You are receiving this email because you subscribed to this feed at https://blogtrottr.com
If you no longer wish to receive these emails, you can unsubscribe here:
https://blogtrottr.com/unsubscribe/nfz/GMxWxp
Με την Ιουλία, τον Αντρέα και τον κόσμο που σηκώνεται...
http://www.nonews-news.com/2025/02/blog-post_429.html
Feb 27th 2025, 12:00
Του Κώστα Βαξεβάνη...Το χρέος του ο κάθε δημοσιογράφος, το αντιλαμβάνεται διαφορετικά. Μπορεί όλοι να μιλάμε για τα ίδια πράγματα, να ορκιζόμαστε ότι τα υπηρετούμε, αλλά τίποτα δεν είναι ίδιο για όλους. Ευτυχώς δηλαδή. Για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, το ίδιο ισχύει και για όλους τους ανθρώπους, δεν αφορά μόνο τους δημοσιογράφους οι οποίοι μπορεί να βρίσκουν μια πρόφαση ή δικαιολογία για να κρύβονται πίσω της...Ο καθένας αντιλαμβάνεται διαφορετικά τα πράγματα γιατί εκεί τον οδηγούν τα βιώματά του. Ή οι αυταπάτες του. Ή ενδεχομένως τα συμφέροντά του. Όποιος υποστηρίζει ότι κατέχει την αλήθεια, είναι υποκριτής, ή στην καλύτερη περίπτωση ένας εγωκεντρικός ημιμαθής που αναζητά επιβεβαίωση.
Έχω γράψει αρκετές φορές, ότι η αντικειμενικότητα στη δημοσιογραφία, είναι ο βαθμός της ευπρέπειας του υποκειμενισμού μας. Όλοι είμαστε υποκειμενικοί και αυτόν τον υποκειμενισμό μας τον εμφανίζουμε ως την αλήθεια που αγωνιούμε να ακούσουμε και από τους άλλους. Ένας δημοσιογράφος πολλές φορές είναι «κακός» γιατί δεν λέει αυτό με το οποίο θα συμφωνούσαμε, όχι γιατί λέει ψέματα.
Υπάρχουν βέβαια ιστορικές στιγμές, που η αλήθεια δραπετεύει ακόμη και αν έχουν κλείσει όλοι οι δρόμοι. Που δεν περιμένει ούτε την ερμηνεία μας, ούτε τα καπρίτσια της προσωπικής αντικειμενικότητας. Ίπταται πάνω από τις εξελίξεις και τους ανθρώπους και αποκτά ιερότητα και αποδοχή. Είναι η ώρα που αυτή η αλήθεια (ακόμη και αν αργότερα αμφισβητηθεί ή προδοθεί), γίνεται καύσιμο της Ιστορίας.
Ζούμε σε μια τέτοια περίοδο. Η αλήθεια είναι μπροστά μας και οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να την δουν. Το έγκλημα στα Τέμπη, αυτό το σκληρό γεγονός (ούτε μοίρα ήτανε ούτε ατυχία όπως θα ακούσετε παρακάτω) φέρνει τη χώρα μπροστά στον καθρέφτη.
Στον καθρέφτη αντικατοπτρίζεται ο πόνος, η θλίψη αλλά και η διαφθορά, ο κυνισμός, η απόγνωση. Δεν έχει νόημα να δεις κάτι μόνο από την εικόνα. Πρέπει να τα δεις όλα και να πάρεις αποφάσεις.
Κάθε μέρα γίνεται προσπάθεια να θολώσει η εικόνα. Να φταίει κάποιος (όσο πιο αόριστα τόσο πιο βολικά), ώστε να μην φτάσει η ευθύνη σε αυτούς που πρέπει. Η Ελλάδα όμως, που την Παρασκευή θα βγει στους δρόμους, κερδίζει την ενότητα της αυτογνωσίας. Την πραγματική ενότητα, που δεν κατασκευάζει σημεία συνάντησης των απόψεων, δεν έχει το άγχος της τεχνητής ομοφωνίας γιατί απλώς, όλοι συμφωνούν ότι δεν πάει άλλο.
Είναι η πιο σημαντική έκφραση της πολιτικής, με τους πολίτες να την κινούν και να την διεκδικούν. Την Παρασκευή η Ελλάδα θα είναι αλλιώς, θα έχει ξεκινήσει μια άλλη πορεία γιατί θα έχει καταλάβει και θα έχει δείξει κιόλας.
Μπροστά σε αυτές τις ιστορικές στιγμές, με τη σκέψη στα συντρίμμια με τα ανεκπλήρωτα όνειρα των παιδιών (μας) στα Τέμπη, αποφάσισα να καταθέσω τη δική μου άποψη. Μόνο που το κάνω αλλιώς αυτή τη φορά και όπως ίσως δεν με έχετε συνηθίσει. Με στίχους. Ο Αντρέας Κατσιγιάννης με τη μουσική του, τους έκανε μοιρολόι και η Ιουλία Καραπατάκη έγινε τα φτερά τους για να φτάσουν παντού. Με την Ιουλία, τον Αντρέα και όλο τον κόσμο...
You are receiving this email because you subscribed to this feed at https://blogtrottr.com
If you no longer wish to receive these emails, you can unsubscribe here:
https://blogtrottr.com/unsubscribe/nfz/GMxWxp
Σχόλια